28 juni 2016

De Fransman uit Duinkerken was niet blij met mij op de kamer. Vannacht kwam hij al uit zijn bed om mij aan de voeten te stoten. De reden is natuurlijk mijn gesnurk. Ik heb daar, meestal, zelf niets van in de gaten maar de andere kamergenoten blijkbaar wel. Vanmorgen vertelde hij dat hij de hele nacht geen oog dicht had gedaan. Ik heb mijn excuses maar aangeboden, meer kan ik ook niet doen. Vervolgens hoorde ik hem in het Frans tegen een ander zeggen dat ze mensen die snurken eigenlijk apart zouden moeten leggen. Ik heb maar niets gezegd, mijn bidons  gevuld en ben om 07.30 uur vertrokken.
Het vertrek uit Oloron ging niet soepeltjes. Omdat ik gisteren via een alternatieve route naar Oloron ben gefietst ben ik vanmorgen vanaf de pelgrimsherberg de verkeerde kant van mijn "lijntje" gefietst en daar kwam ik pas na 3.5 km achter. Ik had namelijk de Pyreneeën in de verte aan mijn linkerkant terwijl het rechts zou moeten zijn. Omkeren maar en weer door Oloron maar nu in de juiste richting.
Hoewel ik 2 dagen geleden Spanje al achter me heb gelaten heb ik nog steeds de neiging om Spaans te praten zoals hola in plaats van bonjour.
Aan de andere kant is de omgeving wel veranderd, de huizen en tuinen zien er mooier en verzorgder uit met bloemen, planten en een groen grasmatje. Prachtige bossen met kabbelende beekjes en natuurlijk de heuvels met als gevolg klimmen en dalen.
Na een klim van 2 km stond ik boven op de heuvel een paar aantekeningen te maken. Een Fransman op de fiets stopte en vroeg of ik problemen had en of hij kon helpen. Toch mooi hè. Een 15 km daarvoor stond ik ook stil om een paar aantekeningen te maken toen er een Nederlander mij achterop kwam, bonjour zei en doorfietste. Vond ik wel een beetje vreemd.
Ik ben zo langzamerhand wel gewend aan het klimwerk zeker als het "slechts" tot 9% gaat maar vandaag had ik al verschillende klimmetjes van boven de 10% gehad. Maar de puist achter  Montardon spande de kroon met meer dan 15%. Ik was best een beetje trots op mezelf dat ik fietsend met alle bagage boven ben gekomen. Op dat stuk heb ik ook ontdekt dat je zelfs bij een "snelheid" van 4 km per uur niet omvalt met de fiets.
Na 75 km pittig klimmen en dalen heb ik een onderkomen gevonden in Anoye, een gehucht met 142 inwoners en een gemeentehuis. De 1e etage van het gemeentehuis is ingericht voor pelgrims met 2 slaapkamers, een zitkamer, keuken en badkamer. De koelkast is gevuld met diverse dranken waarvoor je voor bij voorbeeld een flesje bier  zelf een euro in een potje moet doen.
Nadat ik me als eerste had geïnstalleerd en had gedoucht kwam er ook een forse Fransman met rugzak, zichtbaar vermoeid, naar boven gestommeld.
Hij vertelde dat hij 23 dagen geleden uit Montpellier was vertrokken. Morgen was zijn laatste wandeldag om de pelgrimstocht over 2 jaar vanaf dat punt voort te zetten.
Tegen 18.00 uur verschenen er 4 mannen in het gemeentehuis. Ze opende op de begane grond de deur van een grote kamer en de Fransman en ik werden vriendelijk doch dringend gevraagd ons daar te melden. De 4 mannen waren belast met innen van de pelgrimsbijdrage, het controleren van je pelgrimspas en het zetten van een stempel daarin. Tevens stonden in de kasten in de kamer allerlei levensmiddelen die je dan ter plekke kon kopen. Wat wel zo handig was want in het 142 zielen tellende dorp is geen winkel laat staan bar of restaurant te bekennen.
Na het bedrag van de overnachting en het voedsel te hebben betaald ging de deur weer op slot en lieten de 4 mannen ons weer alleen.
Samen met de Fransman een potje spaghetti gekookt met kaas er over en een glaasje wijn er bij. De Fransman sprak gebrekkig Engels en ik gebrekkig Frans dus dat vulde elkaar goed aan. We begrepen elkaar in ieder geval wel.