26 juni 2016

In Pamplona gisteravond Tim en Pauline uit Yorkshire Engeland ontmoet. Zij waren het slechte weer in Engeland (en ook de Brexit) ontvlucht voor een vakantie in Pamplona. Ze treffen het niet, ook hier in Pamplona is het weer niet bijster goed.
Evengoed hadden ze veel plezier met de nodige tapas en nog meer bier.
Terug in de albergue bleek de kamer internationaal bezet met jongeren: 1 in Polen geboren Zweedse die voor de achtste keer de camino loopt, een jong verliefd Duits stel, nog 2 Duitse jongens en een Amerikaan die in een rok loopt en een vierkant kistje met cubaanse sigaren met zich meesleept.
In Casa Paderborn zit nu een ander beheerdersechtpaar dan 3 weken geleden. De man, Harald, is een enorm imposante grote man met een enorme baard.
In Casa Paderborn is het gebruikelijk dat je om 06.00 uur exact met klassieke muziek wordt gewekt. Harald gaf daar nog een extra dimensie aan om zelf, voorafgaand aan de klassieke muziek, als ware hij Pavarotti, uit volle borst en met een enorm volume een solo te zingen.
Ik kijk inmiddels nergens meer van op.
Een Amerikaan die op een andere kamer zijn intrek had genomen vond het avond/nachtleven in Pamplona blijkbaar zo interessant dat hij, ver na 22.00 uur, voor een dichte deur stond. Hij heeft daarop vannacht noodgedwongen in het park geslapen. Vanmorgen kwam hij zijn spullen ophalen. Hij zag er behoorlijk moe en brak uit en wil hij ook nog eens een 25 km lopen.
Bij het ontbijt ook gesproken met Leo uit Harmelen die op 3 april was vertrokken.
Hij wandelt elke dag ongeveer 20 km en heeft tot nu toe nog geen enkele keer problemen gehad om een slaapplek te vinden.
Vanmorgen zat ik weer lekker vroeg op de fiets, om 07.15 ben ik vertrokken om de 76 km naar Saint-Jean-Pied-de-Port te overbruggen.
In  Spanje heb ik dezelfde route teruggefietst als de heenweg en ik heb er geen seconde spijt van gehad. Je ziet alles in een ander perspectief en, hoewel er natuurlijk herkenningspunten zijn, zie je zoveel wat je de heenweg niet is opgevallen. Sterker nog; sommige punten herkende ik helemaal niet. Zo had ik een heel andere herinnering van de weg tussen Saint-Jean-Pied-de-Port en Pamplona. Ik was al in Roncevalles voordat ik het in de gaten had omdat ik een aantal herinneringspunten niet had herkend.
In de albergue municipal stond mijn tas met de tent en spullen nog keurig in de opslag. De beheerder herkende mij al bij binnenkomst.
In de albergue weer een aantal interessante mensen ontmoet; in de bedden naast mij ligt een Koreaans echtpaar. Hij had zijn baan als dierenarts opgegeven en gaat na de camino als boer werken in Korea. Hij vond dat hij daar een betere invulling van zijn leven aan kon geven hoewel hij er financieel erg veel op achteruit gaat. In het bed boven mij ligt een Japanse jongen die op 20 mei ergens in Frankrijk is begonnen te lopen en vanaf hier de camino gaat doen. De beide Koreanen spreken zelf ook Japans en daar was de Japanse jongen erg blij mee. Hij kon eindelijk eens Japans praten. Buiten Japans spreekt hij een beetje Engels maar geen woord Frans.
Verder gesproken met een Australisch meisje dat 12 dagen een deel van de camino wandelt en dan weer terug moet naar Australië. Daar werkt ze als farmaceutisch onderzoeker op het gebied van kankerbestrijding.
Ik heb nog steeds geen telefoonverbinding via Tele2, mijn Spaanse kaart kan ik niet meer gebruiken en mijn Franse kaart geeft nu ook problemen. Als ik morgen geen wifi-verbinding heb dan zal het dagverslag noodgedwongen later worden ge-upload.
Het is niet anders. Neem de dingen maar zo als ze zijn.