18 juni 2016

De Spanjaard die gisteren bij mij op de kamer sliep sprak een klein beetje Engels.
Ik begreep dat hij elke dag 40 kilometer liep en dat vind ik een enorme afstand om elke dag te wandelen in een sterk geaccidenteerd landschap.
Ik had hem verteld dat ik uit Nederland kwam en op de terugreis was van Santiago naar huis.
Hij begon daarop een heel verhaal te vertellen waar geen woord Engels in zat, één woord kwam steeds weer terug,  ik verstond kriejoef. Uiteindelijk begreep ik dat hij Barcelona-fan was en helemaal idolaat is van Cruijff. Nog even met handen en voeten over voetbal gesproken en toen onder de wol.
Vanmorgen om 07.00 uur wakker en het zag er regenachtig uit maar dat viel mee want omdat ik op 700 meter hoogte zat was het gewoon laaghangende bewolking. Koud was het overigens wel, 12 graden en dan een afdaling van 700 naar 350 meter.
De hele dag was het klimmen en dalen.
Soms een kilometerslange klim met vervolgens weer een even lange afdaling. Later werd het steeds terugkerend 30 meter omhoog en vervolgens weer 20 meter omlaag.
Tot ik om 13.30 uur op een hoogte zat van 500 meter en in één keer moest doorklimmen naar 1335 meter.
Na een hele dag klimmen, ik denk wel meer dan 1600 hoogtemeters, besloot ik in Cebreiro op 1300 meter hoogte te overnachten.
Het weer was vandaag nogal wisselvallig, de temperatuur schommelde tussen 14 graden, als de zon niet scheen, tot 24 graden als de zon wel scheen.
Onderweg weer een aantal interessante mensen tegengekomen.
Twee Zwitserse mannen die op de fiets, heel apart, het klimmen zwaar vonden. Je zou toch denken dat die het fietsen in de bergen wel gewend zijn.
Bovenop de top een Nederlands echtpaar uit Maassluis ontmoet  die met de auto in Spanje op vakantie waren, de man vertelde dat hij in 2012 de Camino had gefietst. Voor hem was het continu herinneringen ophalen. Van zijn vrouw kreeg ik spontaan een koud pakje sinaasappelsap.
Iets later een Argentijnse man ontmoet die richting Santiago fietste op een mountainbike zonder bagage en al 1250 meter omhoog had gefietst en niet meer de puf had om de laatste 85 meter nog te klimmen. Nadat hij mij wel 10 keer gevraagd had of het echt niet meer dan 85 meter omhoog fietsen was ging hij toch maar verder. Ik ben benieuwd waar hij uiteindelijk is gestopt.
Tijdens het eten in Cebreiro gesproken met een Australische die na 30 jaar hard werken haar bedrijf had verkocht en nu alleen nog maar over de wereld reisde.
Na de Camino gaat ze op vakantie naar Portugal, daarna naar Marokko en dan naar New York.
Aan tafel zat ook een moeder en dochter uit Rusland die in Léon waren gestart en elke dag ongeveer 25 km lopen.
Onderweg zit je met enkel je eigen gedachten te fietsen, wat ik overigens niet erg vind, maar ik kan ook genieten van de verschillende mensen die je overdag maar met name 's-avonds tegenkomt.